Zakony

Ruch zakonny narodził się jeszcze w starożytności, gdzie ojcowie pustyni usiłowali realizować ideały ewangeliczne. Twórcą reguły zakonnej na Zachodzie był prawdopodobnie św. Benedykt. Założył on zgromadzenie na Monte Cassino. Główną regułą zgromadzenia było “módl się i pracuj”. Reguła zakonna szczegółowo określała tryb życia: pory posiłków, wypoczynku, modlitwy czy pracy a także sposób ubierania się. Mnisi byli winni bezwzględne posłuszeństwo swemu opatowi, którego wspólnie wybierali spośród siebie. Dzięki pracy mnichów zachowała się spuścizna antyku, gdyż zajmowali się gromadzeniem przepisywaniem ksiąg, kompilowali wiedzę starożytnych. Nurt reformatorski nie ominął także zakonów. Zaczęły powstawać zgromadzenia nowego typu, które opierały się na regułach św. Augustyna. Najważniejszym z założonych w tym czasie był zakon cystersów. Wszystkie nowe zakony głosiły hasła ubóstwa. Powstały również zakony żebrzące., które w początkowej fazie istnienia głosiły regułę skrajnego ubóstwa. Należy również wspomnieć o zakonach rycerskich, które powstały w okresie wypraw krzyżowych. Od zwykłych mnichów różnili się znajomością sztuki wojennej.