Niewola awiniońska
Podporządkowanie papieży monarchom francuskim i przeniesienie stolicy Apostolskiej do Awinionu zaowocowały kryzysem w kościele powszechnym. Papiestwo straciło potęgę polityczną i realną władzę nad Państwem Kościelnym. Fakt ten starali się wykorzystać władcy świeccy, ograniczając przywileje Kościoła i przejmując kontrolę nad obsadzaniem najwyższych godności duchownych. Okres niewoli awiniońskiej został wykorzystany przez papieży do zbudowania scentralizowanej monarchii i przejęcia pod władanie kurii tych wszystkich dziedzin, które nie do końca udało się zawłaszczyć monarchom. Rozbudowało się sądownictwo papieskie, wzmocniła działalność inkwizycji, niepomiernie wzrósł fiskalizm papieski. Z różnych krajów zaczęto ściągać świadczenia na rzecz Papiestwa (w Polsce nazywało się to świętopietrze), pobierano opłaty za wszystkie czynności wykonywane przez kurię, handlowano beneficjami. W tej sytuacji dwór papieski nie uchronił się przed korupcją i wewnętrznymi walkami o wpływy i godności. Niepomiernie rozpleniał się nepotyzm.