Budowa struktur kościoła

Rozwój diecezji wrocławskiej związany był ściśle z akcją kolonizacyjną rozpoczęta przez Bolesława pierwszego Wysokiego. Wysokiego ile do roku 1200 możemy wyróżnić na Śląsku zaledwie 24 miejscowości posiadające własny kościół. To już w roku 1270 było ich 146, w roku 1300 – 1311, a w roku 1370 – 1050. zgodnie z ukształtowanym w dwunastym wieku podziałem kraju na cztery dzielnice utworzono w diecezji cztery archidiakonaty. Znajdowały się one we Wrocławiu, Opolu, Głogowie i Legnicy. Ważną rolę iministracyjną i duszpasterską odgrywały kapituły kolegiackie: Najświętszej Panny Marii w Głogowie (1218), św. Idziego we Wrocławiu (1228-1255), św. Krzyża we Wrocławiu (1288), Bożego Grobu w Legnicy (1348), św. Jadwigi w Brzegu (1368) oraz św. św. Jana i Jakuba. Od schyłku siódmego wieku rozwijało się także intensywnie życie monastyczne. Kanonicy regularni świętego Augustyna, osadzeni na górze Ślęży, następnie przeniesieni do Wrocławia swe drugie zgromadzenie utworzyli na zachodnich rubieżach kraju.